Шахназар Ахмед
Шаҳарҷаб, ҷойгоҳи ҷудоии Ҳаҷро дар шаҳри Ширзаҳо (Фраер) ҷойгир мекунад, ки дар он Мир Седед Аҳмад Бен Мусо Кадз (а), Шоҳ Насрӣ, писари Имоми Мусавӣ Каъз (а), ҳафтум Имом Шайх ва Муҳаммад Мӯсо (а), бародарони Али Бен Мусо Ал-Раҳа (А).
Ин бино дар асри VI-уми асри VI дар Ҳисори асри VI сохта шуда буд ва бинои толори кино ва аудитория корҳои зебо дорад. Бинои ин муқаддастар аз он иборат аст: iwān ва пояҳои калон, ки дар он чор тараф 4 shāhneshin ва пас аз он, ки масҷид низ сохта шудааст.
То он даме, ки кабк ва пӯшидани он дар ҷанбаҳои гуногун сурат мегирифтанд, вале зари кунҷӣ (ранги металлӣ дар болои қабре) пурра маҷмӯа шудааст ва аз он бо баргҳои тиллоӣ фарқ мекунад. Дар дохили ҷазира, дар болои қабре, қуттии хеле зебо бо техника коркарди чӯб (хаъд) кор мекард. Сутунҳои дохилӣ ва сақфҳои Зарафшон бо хоҷагӣ ва ҳезум сохта шудаанд.
Ҳавопаймо дар ин зари соли 1382-и офтобӣ дар Ҳиндустон дар заводи минтақаи муқаддас анҷом дода шуд.
Ҳоло дар назди шаш қуттии даромадгоҳ, ду асос бо ду сардиҳои калоне, ки бо либосҳои маголикӣ сохта шудаанд, як ҳавзи калон бо чашмат ва дарахтон шинонида шудаанд.
Сутунҳои оҳанинии iwān бо ҳезум ҷарима шудаанд ва техникаи чанголудшударо низ дар сақфи ҳамвор истифода бурданд. Ғайр аз ин ду дарвозаи асосӣ, ду утоқи дигари дуюм мавҷуданд, ки яке аз онҳо базаи Ҳоҷӣ ва дигар дар масҷиди Ҷаъфар Ҳасан аст.
Масҷид дар саҳни дарвозаи асосии дарвозаи асосӣ дорад. Иншоот бо истифодаи оинаҳои зебо бо рангҳои ороишӣ ва навъҳои гуногуни шеъри форсии форсӣ ва арабӣ бо асо дар атрофи оинаҳо ва арақҳо зинат медиҳанд.
Дарвозаҳои ҳозираи ин асбоби тиллоӣ ва нуқра ва дарҳои осоишгоҳҳои қадим дар осорхона нигоҳ дошта мешаванд. Қолаби қадимии Ҳазрат-Шоҳа Аҷур (А) низ бисёр вақт несту нобуд карда шуда буд; ин гулӯлае, ки дар ин қудрати ҷаҳонӣ ҷойгир аст, яке аз зебои олам дар ҷаҳон бо ду дастаи тиллоӣ, ки шираҳоро зебоӣ ва шӯҳрати хосе медиҳад.
Ин маҷмаа, ки дар таърихи таърихи рушди фарҳанги Шиалӣ дар ҷануби кишвар дида мешавад, зилзила бо сабаби заминҷунбӣ осеб дидааст ва барқарор карда шуда, барқарор карда шудааст, ва бо зебогӣ тақсим карда, қариб 100 солҳо қабл дар болои деворҳо дар дохили асбобҳои санавбар анҷом дода шуданд.
Ин коғаз дорои осеби музофотии дугона мебошад, ки дар он зиёда аз 1000 объектҳои арзиши таърихию фароғатӣ 4 нигоҳ дошта мешаванд, ки ҳамаи натиҷаҳои кӯмакпулӣ, тӯҳфаҳо ва хайрияҳо, аз қабили заминҷунбӣ, асбобҳои металлӣ, силоҳ ва шамшерҳои марбут ба давраи Сафавид Шаҳс Аббаъ ва сақфҳои қафқон, оҳан ва оҳангарӣ (минбар, қулф ва баланд) аксаран ба давраҳои ғарқшавӣ, як чашмаи қоғази ҷамоат, кордони тилло, шишабандӣ, гиёҳҳо ва ғайра, ва ҷамъоварии тангаҳо аз давраҳои паренӣ ва сусанҳои пешин, дастнависҳо ва ҳуҷҷатҳоеро, ки ба масҷид дода шудаанд, дарҳои пулҳои анъанавӣ ва хоидаҳо, қасри қадими Коран.
Шаҳзати Наҳҷаъ, ки иншооти бузурги динӣ дар шаҳри Ширзаҳ мебошад, аз ҷониби сокинони шаҳр ва мардуми тамоми кишварҳо ва аз шиалиҳо дар он ҷо ба Ҳаҷархоҳӣ барои баровардани хушбахтӣ ва кӯмакпулӣ изҳори сипос мекунанд.